Guiltfree, Light & Co.

Po dość udanej próbie z ubiegłego tygodnia w ten weekend zrobiłam ponowne podejście do chrupkiej pizzy niskowęglowodanowej. Nie pomyślcie sobie, że jestem zadufana w sobie i bardzo zarozumiała, ale ten eksperyment na głowę pobił efekt ubiegłotygodniowej pizzy. Pizza w wydaniu z tego weekendu ma bazę z odtłuszczonych mąk słonecznikowej (tej jest większość) i fistaszkowej (tej jest mniej, to mąka z orzeszków ziemnych, tych samych, z których robi się masło orzechowe). Ciasto pizzy z tego przepisu jest niesamowicie kruche, chrupiące, i bardzo aromatyczne - pachnie jak przypieczona skórka chleba słonecznikowego kiedy niesie się jeszcze ciepły bochenek tuż po wyjściu z piekarni (prawda, że wtedy właśnie smakuje najlepiej?). O ile zapach słonecznika czuć po wyjęciu samego spodu z piekarnika, o tyle po dodaniu dodatków na wierzch daje się im nieco zdominować (na plus). Dobór składników na wierzch jest oczywiście kwestią swobodnego wyboru, ale polecam wykorzystanie zielonych oliwek,

Moje eksperymenty z pizzą low-carb / niskowęglowodanową mają długą historię i niestety nie jest ona utkana z sukcesów. Próbowałam pizzy: kalafiorowej - nie najgorsza, ale po pierwsze wyraźnie kalafiorowa, po drugie dość wilgotna, fasolowej - zdecydowanie zbyt mączysta, cukiniowej - niezła, ale zbyt podobna do frittaty, z gotowych mieszanek do pizzy niskowęglowodanow ej - ich wadą jest wysoka zawartość tłuszczu i wyczuwalny smak migdałów, który nie wszystkim członkom mojej rodziny przypada do gustu, robionej na dietetycznych wrapach - smak w porządku, ale nie jestem fanką aż TAK cienkiego ciasta ;) wspólnym mianownikiem i wadą tych wszystkich wariantów pizzy jest po pierwsze brak chrupkości, po drugie, co jest powodem pierwszego, nadmierna wilgotność takich alternatywnych spodów do pizzy.  Swego rodzaju postanowieniem noworocznym, jest znalezienie faktycznie niskowęglowodanowego spodu do pizzy, który spełniałby podstawowe kryterium: zaspokajał ochotę na pizzę, a